Biz kötü insanlar değiliz, sadece kötü bir yerden geldik…
Sinemaya ‘’açıklık’’ getirenleri, ne yazık ki toplum olarak sevmiyoruz ve bu tarz filmleri elimizden geldiğince dışlamayı başarıyoruz. Hatta öyle durumlara geliyor ki olay, sanatsal ya da sinemasal bir durum söz konusu bile olamıyor genel olarak.’’Aile ile izlenmez’’ tarzı bir görünüşe bürünüyoruz hemen. Konuyu daha yeteri kadar uzatabilirim, ama burada konumuz ne yobazlığımız, ne de taptığımız putlarımız.
Seks bağımlısı bir insanın dramını ve hayattaki birkaç gününü konu alan bir film izledim ben. Ne karakterimizin film boyunca sex yaptığı kadınlar, ne de gizli saklı yapmaya çalıştığı masturbasyondu benim ilgimi çeken. Cinsellik içerek sahnelerin bu tarz bir yapımda olması gayet doğal olarak karşılanmalıdır, çünkü bu sahneler filmin konusuna ve amacına hizmet edecekse mutlaka olmalıdır.
Utanç dediğin olay nedir? Sürekli seks düşünmek mi, ya da hayat kadınlarıyla beraber mi olmak, kız kardeşini düşünmek ve arzulamak mı? Aslında, bunların hiçbiri bence ‘’utanç’’ değil, bunlar tamamen bizim kafamıza çok öncelerinden yerleştirilmiş olan kalıpların bütünüdür. Elbette hayatta her şeyin bir sınırı olmalı, her şeyin bir üslubu olmamalı da demek değil. Sadece baktıkları perspektif, biraz daha geleneksel, biz Türklerin değimiyle ‘’rahatlık’’ olarak açıklanabilir.
Sonuç olarak filmimiz ‘’utanç’’, yönetmenin gözünden, birbirini tekrarlayan bazen gereksiz, bazen uzun sahnelerle bezenmiş, karakterin dramı hakkında hiçbir şey söyleyemeyen ve sadece yaptığı ahlaksızlıklardan bahseden bir film bence. Tekrar söylemeye çalıştığım noktadan bahsedersem, bu film bu şekilde anlatılmaz, bu şekilde yapılmamalıydı. Amacından çoook uzak yerlere giden, ve artık bahsetmek istemediğim ‘’bakış açısı’’ tarzıyla değerlendirilecek bir yapım olmuş ne yazık ki…
Bir alıntıyla bitirmek istiyorum, söyleyen çok doğru söylemiş; ‘’girilen her günahtan sonra “benim kalbim temiz” demek adettendir ve hapishanelerdeki herkes “kader mahkumu”dur. Kimse suçlu değildir.’’
0 Yorum :
Yorum Gönder